“Braakneigingen”
“OMG mag ik ff kotsen”
“Wat een eng wijf”
“Dat voorhoofd”
Ja dat gaat over mij.
Eén van mijn filmpjes op Instagram was gekopieerd (gejat zeg maar) en van niet mals commentaar voorzien. Niet alle opmerkingen waren vernietigend. En eentje vond ik zelfs heel grappig: “Leuk, zo’n combo van holistisch coach en docent drama op de middelbare.” Vond ik treffend voor mezelf in dit korte, ludieke filmpje.
Maar eerlijk is eerlijk, ik schrok me dood toen ik op oudjaarsdag een appje kreeg dat mijn filmpje was opgedoken op een niet nader te noemen Instagram account. Ik begon de comments te lezen en het deed pijn wat ik las. Ik keek het filmpje opnieuw, met andere ogen, en vond mezelf ook volstrekt belachelijk. Ik moest ervan huilen.
Het was één van mijn grote angsten: belachelijk gevonden worden. Het heeft me lang weerhouden om überhaupt zichtbaar te zijn. Maar afgelopen jaar had ik juist de stap gewaagd en was ik mezelf gaan laten zien online. Met posts en blogs en vervolgens ook filmpjes. Ik had veel leuke reacties ontvangen, veel positieve feedback van vrienden en klanten.
En nu dit.
Ik schrok me dood en het deed pijn. Maar ik dacht ook meteen aan wat ik een dag eerder had gedaan. Ik had teruggeblikt op het oude jaar en opgeschreven wat ik wilde achterlaten in 2021: de angst om belachelijk gevonden te worden.
Door mijn tranen moest ik lachen. Be careful what you wish for…
Ik was klaar met de angst om belachelijk gevonden te worden. Ik wilde niet meer bang zijn voor het oordeel van anderen. Ik wilde me niet meer inhouden om maar niet raar gevonden te worden. Ik wilde wat ik wel en niet doe niet meer laten beïnvloeden door wat andere mensen eventueel wel niet zouden kunnen denken. Ik wilde me zo stevig en veilig in mezelf voelen dat het niet uitmaakt wat anderen over me zeggen.
En op de valreep van het oude jaar kreeg ik dus deze kans op transformatie in mijn schoot geworpen. Een vorm van exposure therapie. En ik heb de kans gegrepen.
De vriendin die bij me was toen ik het ontdekte, appte later dat ze het zo mooi vond om te zien hoe ik mijn gevoelens onmiddelijk toeliet. Ja ik voelde me kut. Ja ik voelde ook schaamte. Ja daar kwamen tranen bij. Ja die mochten er zijn.
En vervolgens maakte ik een keuze hoe ik hiermee omging. In het verleden was ik ongetwijfeld huilend en zielig in bed gaan liggen. Diep onder de dekens. Ver weg van de boze wereld. Dat deed ik niet.
Ik ging hardlopen. En alleen dat voelde al als een enorme overwinning. Vervolgens vierde ik een heerlijke oudjaarsavond met mijn gezin.
In de eerste dagen van het nieuwe jaar dacht ik er soms aan. Tot ik me na een week realiseerde dat het me niet meer zo raakte. Het deed geen pijn meer. Ik schaamde me niet meer. Ik voelde dat het helemaal niet zo erg was om belachelijk gevonden te worden.
En ik dacht: zo simpel is het dus. Ik was hier zo bang voor. En nu is het gebeurd. Ik werd belachelijk gevonden. Ik werd belachelijk gemaakt. En ik ben nog steeds dezelfde. De mensen die belangrijk voor me zijn, denken nog steeds hetzelfde over me. De vrouwen die ik coach zijn nog steeds blij met me.
En ja, er zullen mensen zijn die me belachelijk vinden. Misschien vind jij me wel belachelijk na dit verhaal. Dat kan. En dat mag je vinden.
Ik hoef het niet te horen. Als je me belachelijk vindt. Of als je braakneigingen hebt. Of mijn voorhoofd raar vindt. Dat mag je lekker voor jezelf houden.
Want dat is natuurlijk ook een kant van dit verhaal. Wat bezielt mensen om onaardige dingen over een ander te zeggen? Mijn dochter van 5 leert in de kleuterklas al dat er ook dingen zijn die van binnen pijn kunnen doen.
Echt leuk vind ik het nog steeds niet. Dat dat filmpje is gejat. Dat er onaardige comments staan. Maar ik ben heel blij om te voelen dat het niet erg is om belachelijk gevonden te worden.
En mocht er weer eens zoiets gebeuren, dan kan ik altijd terugvallen op het advies van mijn zoon van 7: “Maar mama, dan zeg je toch gewoon: wat je zegt ben je zelf, met je kont door de helft!”